دوره 6، شماره 1 - ( دوره 6، شماره 1 (پیاپی 19) 1404 )
جلد 6 شماره 1 صفحات 75-64 |
برگشت به فهرست نسخه ها
سارا طاهری1 
، علیرضا محمدی آریا2 ، منصوره کریم زاده*3 ، محسن واحدی4
، علیرضا محمدی آریا2 ، منصوره کریم زاده*3 ، محسن واحدی4
1- دانشجوی کارشناسی ارشد علوم تربیتی ، گرایش پیش از دبستان، دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، تهران ، ایران
2- استاد یار گروه آموزشی پیش از دبستان، دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، تهران، ایران
3- دانشیار گروه آموزشی پیش از دبستان، دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی ، تهران، ایران.
4- استاد یار گروه آمار زیستی و اپیدمیولوژی، مرکز تحقیقات توانبخشی اعصاب اطفال، دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، تهران، ایران.
2- استاد یار گروه آموزشی پیش از دبستان، دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، تهران، ایران
3- دانشیار گروه آموزشی پیش از دبستان، دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی ، تهران، ایران.
4- استاد یار گروه آمار زیستی و اپیدمیولوژی، مرکز تحقیقات توانبخشی اعصاب اطفال، دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، تهران، ایران.
چکیده: (1445 مشاهده)
زمینه و هدف: پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای زندگی بر مشکلات رفتاری و تابآوری کودکان کار در شهر کرج پرداخته است.
روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع شبهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون و شامل دو گروه آزمایشی و کنترل، هر کدام 15 نفر، است. جامعه آماری پژوهش، کودکان کار پسر در بازه سنی 7 تا 13 سال شهر کرج بود که در سال تحصیلی 1403-1402 در مراکز نگهداری کودکان کار این شهر دارای پرونده مددکاری بودند. نمونهگیری به صورت تمامشمار انجام شد. ابزارهای پژوهش شامل آزمون آخنباخ (فرم گزارش معلم) (2001) و مقیاس تابآوری کانر–دیویدسون (2003) (CD-RIS) بود. بسته آموزش مهارتهای زندگی در 12 جلسه، هر هفته 3 جلسه 45 دقیقهای، اجرا شد. دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS نسخه 26 تحلیل شدند.
یافتهها: نتایج نشان داد آموزش مهارتهای زندگی بر مشکلات رفتاری کودکان کار در شهر کرج تاثیر معناداری دارد و موجب کاهش مشکلات در 5 بعد از 8 بعد کلی شده است. اما این آموزش تاثیر معناداری بر ارتقای تابآوری کودکان نشان نداد.
نتیجهگیری: برای بهبود تابآوری کودکان کار، نیاز به برنامههای آموزشی طولانیتر و جامعتر و توجه به عوامل محیطی است. با انجام این تغییرات، میتوان امیدوار بود که برنامههای آموزشی بتوانند تاثیرات مثبت بیشتری بر روی تابآوری و بهبود شرایط زندگی کودکان کار داشته باشند.
روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع شبهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون و شامل دو گروه آزمایشی و کنترل، هر کدام 15 نفر، است. جامعه آماری پژوهش، کودکان کار پسر در بازه سنی 7 تا 13 سال شهر کرج بود که در سال تحصیلی 1403-1402 در مراکز نگهداری کودکان کار این شهر دارای پرونده مددکاری بودند. نمونهگیری به صورت تمامشمار انجام شد. ابزارهای پژوهش شامل آزمون آخنباخ (فرم گزارش معلم) (2001) و مقیاس تابآوری کانر–دیویدسون (2003) (CD-RIS) بود. بسته آموزش مهارتهای زندگی در 12 جلسه، هر هفته 3 جلسه 45 دقیقهای، اجرا شد. دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS نسخه 26 تحلیل شدند.
یافتهها: نتایج نشان داد آموزش مهارتهای زندگی بر مشکلات رفتاری کودکان کار در شهر کرج تاثیر معناداری دارد و موجب کاهش مشکلات در 5 بعد از 8 بعد کلی شده است. اما این آموزش تاثیر معناداری بر ارتقای تابآوری کودکان نشان نداد.
نتیجهگیری: برای بهبود تابآوری کودکان کار، نیاز به برنامههای آموزشی طولانیتر و جامعتر و توجه به عوامل محیطی است. با انجام این تغییرات، میتوان امیدوار بود که برنامههای آموزشی بتوانند تاثیرات مثبت بیشتری بر روی تابآوری و بهبود شرایط زندگی کودکان کار داشته باشند.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |