دوره 6، شماره 2 - ( دوره6، شماره2(پیاپی20) 1404 )
جلد 6 شماره 2 صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: 212215
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Abtahi M, Fath Ali Beigi P, Bagherpour A. (2025). The Impact of Storytelling-Based Therapy on Improving the Self-Efficacy of Children with Attention Deficit/Hyperactivity Disorder (ADHD). Journal of Childhood Health and Education. 6(2),
URL: http://jeche.ir/article-1-320-fa.html
URL: http://jeche.ir/article-1-320-fa.html
ابطحی معصومه السادات، فتحعلی بیگی پروانه، باقرپور آزاده. تأثیر درمان مبتنی بر قصه‌گویی بر بهبود خودکارآمدی کودکان مبتلا به نقص توجه و بیش‌فعالی فصلنامه سلامت و آموزش در دوران کودکی 1404; 6 (2)
1- دانشگاه آزاداسلامی
چکیده: (195 مشاهده)
مقدمه: این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی درمان مبتنی بر بسته ی آموزش قصه گویی بر افزایش خودکارآمدی کودکان دارای نقص توجه/ بیش فعالی انجام گرفت.
روش پژوهش: روش پژوهش نیمه ازمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با دو گروه آزمایش و کنترل انجام شد. جامعه ی آماری شامل کودکان دارای نقص توجه/ بیش فعالی بودند که به مرکز مشاوره ی پژوهشسرای فارابی منطقه 12 تهران در سال 1401 مراجعه کرده بودند. در این پژوهش 20 کودک 6-7 ساله که دارای نقص توجه/ بیش فعالی بودند به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به شکل تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل جای دهی شدند. گروه آزمایش درمان مبتنی بر بسته ی آموزش قصه گویی را در 8 جلسه ی 75 دقیقه ای، هفته ای دو جلسه دریافت کردند. پرسشنامه ی مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس خودکارآمدی شرر است که دارای 17 ماده و هر ماده پنچ گزینه است. به منظور تحلیل داده های پژوهش علاوه بر تحلیل توصیفی، از تحلیل استنباطی و روش تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ی 23 بهره گرفته شد.
یافته‌ها: یافته های پژوهش نشان داد که روش قصه گویی بر بهبود نقص توجه و بیش فعالی کودکان اثربخشی مثبت و معنادار دارد.
روش پژوهش: روش پژوهش نیمه ازمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با دو گروه آزمایش و کنترل انجام شد. جامعه ی آماری شامل کودکان دارای نقص توجه/ بیش فعالی بودند که به مرکز مشاوره ی پژوهشسرای فارابی منطقه 12 تهران در سال 1401 مراجعه کرده بودند. در این پژوهش 20 کودک 6-7 ساله که دارای نقص توجه/ بیش فعالی بودند به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به شکل تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل جای دهی شدند. گروه آزمایش درمان مبتنی بر بسته ی آموزش قصه گویی را در 8 جلسه ی 75 دقیقه ای، هفته ای دو جلسه دریافت کردند. پرسشنامه ی مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس خودکارآمدی شرر است که دارای 17 ماده و هر ماده پنچ گزینه است. به منظور تحلیل داده های پژوهش علاوه بر تحلیل توصیفی، از تحلیل استنباطی و روش تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ی 23 بهره گرفته شد.
یافته‌ها: یافته های پژوهش نشان داد که روش قصه گویی بر بهبود نقص توجه و بیش فعالی کودکان اثربخشی مثبت و معنادار دارد.
بحث و نتیجه‌گیری: بر اساس مجموع نتایج می¬توان گفت: درمان مبتنی بر قصه گویی بر افزایش خودکارآمدی کودکان دارای نقص توجه /بیش فعالی اثربخش است.
مقدمه: این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی درمان مبتنی بر بسته ی آموزش قصه گویی بر افزایش خودکارآمدی کودکان دارای نقص توجه/ بیش فعالی انجام گرفت.
روش پژوهش: روش پژوهش نیمه ازمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با دو گروه آزمایش و کنترل انجام شد. جامعه ی آماری شامل کودکان دارای نقص توجه/ بیش فعالی بودند که به مرکز مشاوره ی پژوهشسرای فارابی منطقه 12 تهران در سال 1401 مراجعه کرده بودند. در این پژوهش 20 کودک 6-7 ساله که دارای نقص توجه/ بیش فعالی بودند به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به شکل تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل جای دهی شدند. گروه آزمایش درمان مبتنی بر بسته ی آموزش قصه گویی را در 8 جلسه ی 75 دقیقه ای، هفته ای دو جلسه دریافت کردند. پرسشنامه ی مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس خودکارآمدی شرر است که دارای 17 ماده و هر ماده پنچ گزینه است. به منظور تحلیل داده های پژوهش علاوه بر تحلیل توصیفی، از تحلیل استنباطی و روش تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ی 23 بهره گرفته شد.
یافته‌ها: یافته های پژوهش نشان داد که روش قصه گویی بر بهبود نقص توجه و بیش فعالی کودکان اثربخشی مثبت و معنادار دارد.
بحث و نتیجه‌گیری: بر اساس مجموع نتایج می¬توان گفت: درمان مبتنی بر قصه گویی بر افزایش خودکارآمدی کودکان دارای نقص توجه /بیش فعالی اثربخش است.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
